Pani Reniu...

Już drugi dzień jest tak ciepło,że aż serce rośnie.  I kwiatki, które Pani sadziła w naszym ogródku, też rosną. Dziś zobaczyłam pierwszą prymulkę czy pierwiosnka...taki fioletowy...wstyd mi, że nie pamiętam. Halinki wychodzą z ziemi...te, które kwitną w okolicach 1 lipca. A pamięta Pani, jak przesadzalismy bzy? Rosły u Pani za płotem, Mich woził taczkami...już takie duże są!
 I Zosia taka duża...a niedawno siedziała w budzie u Bąbla... ze trzy lata miała, gdzieś zdjęcia są.
Zastanawiam się  czasami, czy Bąbel jeszcze żyje?
I czy papierówki obrodzą w tym roku jak w tamtym lipcu...
Acha, grzybów już ze dwa lata nie było. Nawet w naszych miejscach.
Teraz w Pani domu za lasem słychać gwar i śmiech dzieci. Tak naprawdę to nie wiem, kto tam mieszka, ale chyba nie miałaby Pani nic przeciwko, bo przecież lubiła Pani dzieci.
Ptaki tak pięknie  śpiewają...i trzeba się cieszyć tą pierwszą wiosną, wiem, pamiętam, bo tak szybko mija, a z sierpniem to juz właściwie po lecie jest. Tak zawsze Pani mówiła a ja zaprzeczałam, bo lubię sierpień.

Do rzeki często chodzimy na spacery z psami, ale przejścia na drugą stronę nie ma.
Drogę asfaltową do domu ze trzy lata juz będzie jak mamy...
U Wojtka znowu małe koty są. Takie czarno-białe jak nasza Mysza. A Myszeńki już z nami nie ma, Pani Reniu... dwa lata w Wigilię minęło.
A, i szopy-tej, gdzie wszystkie koty ze wsi harcowały- też juz nie ma.
No i tak to się  plecie...wiosna, lato, potem szybko jesień i  znowu zima. Boże Narodzenie jak zwykle bez śniegu...nie lubię tak.
Brakuje mi Pani o każdej porze roku.